alt
play / pauze / stop
{play}images/stories/mp3/2010-06-14-een-overdosis-pak-soi.mp3{/play}

Bij de Eerste Hulp van een ziekenhuis in New York werd een Chinese vrouw van 88 binnengebracht door haar familie.[1] Ze was volkomen apathisch en kon niet eten en niet lopen. Toen haar bloed werd onderzocht bleek dat er geen schildklierhormoon in zat. Nul. Dat verklaarde haar toestand, want de schildklier is het gaspedaal van de stofwisseling. Als die te weinig doet word je suf. Hij houdt je stofwisseling aan de gang door schildklierhormoon te maken en dat in het bloed uit te storten. En dat hormoon stond bij deze vrouw dus op nul. Het gaspedaal was afgebroken, zou je kunnen zeggen.

Bij navraag vertelde de familie dat oma elke dag anderhalve kilo rauwe pak soi at, dat is een soort kool. Dat verklaarde haar toestand. In koolsoorten zoals pak soi zitten namelijk stoffen in die de opname van jodium in de schildklier verhinderen. Jodium is een bouwsteen van schildklierhormoon. Als je schildklier te weinig jodium binnenkrijgt maakt hij geen hormoon meer. Nu zal deze mevrouw niet veel jodium binnen hebben gekregen, want ze zat zo vol met pak soi dat ze verder weinig kon eten, maar haar ziekte kwam toch vooral door die remmende stoffen uit de pak soi zelf. Die zitten ook in broccoli en spruitjes. Ze worden afgebroken door koken, maar deze mevrouw at haar pak soi rauw. Intussen zit ze in een verpleeghuis.

Ik vertel u dit niet om u de pak soi zwart te maken, dat is een gezonde groente. Maar het laat zien waarom voedingskundigen altijd zeggen dat je gevarieerd moet eten. Als je iedere dag erg veel van één soort eten eet krijg je op den duur van sommige stoffen te weinig binnen — in dit geval van jodium, en van sommige te veel — in dit geval de remmende stoffen uit kool. Eet dus gerust pak soi, maar niet elke dag anderhalve kilo.

 

[1] Chu M, Seltzer TF. Myxedema coma induced by ingestion of raw bok choy. N Engl  J Med. 2010. www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20484407